อนาคตของอวกาศที่ใกล้กว่าเดิม

OST Washingtondc
Jun 18
1 min read

อวกาศ คือ คำที่ใช้เรียกอาณาบริเวณของท้องฟ้าที่อยู่สูงเหนือพื้นผิวโลกในระดับน้ำทะเลตั้งแต่ 100 กิโลเมตรขึ้นไป มีเส้นบางๆ ที่เรียกว่า Kármán line มีลักษณะเป็นเส้นสีฟ้าบาง ๆ แบ่งขอบเขตของชั้นบรรยากาศโลกกับอวกาศ ซึ่งเป็นเส้นขอบเขตสมมติที่ถูกกำหนดขึ้นจากการที่ชั้นบรรยากาศในบริเวณนี้ มีอากาศเบาบางมากจนไม่สามารถทำให้เกิดแรงยกใต้ปีกที่เพียงพอสำหรับการบินของเครื่องบิน หากเราอยู่สูงกว่าเส้น Karman line นี้จะพบเจอกับสภาวะไร้แรงโน้มถ่วง หรือที่เรียกว่า Zero-gravity หรือ Microgravity เป็นสภาวะที่ทำให้ร่างกายของเราล่องลอยไร้ทิศทาง อีกทั้งในอวกาศไม่มีออกซิเจนให้หายใจ และยังเต็มไปด้วยรังสีคอสมิกที่มีพลังงานสูง เป็นอันตรายและพร้อมทำลายเซลล์ในร่างกายมนุษย์ รวมถึงหากอยู่ในที่ที่โดนแสงอาทิตย์อุณหภูมิจะอยู่สูงกว่า 100 องศาเซลเซียส และหากอยู่ในที่มืดที่ไม่โดนแสงอาทิตย์ อุณหภูมิก็เย็นถึง -150 องศาเซลเซียส เราจึงเห็นได้ว่า นักสำรวจอวกาศจึงจำเป็นต้องมีการส่วมใส่ชุดนักบินอวกาศ ซึ่งเป็นชุดที่จะป้องกันรังสีและปรับความดันทำให้มีอากาศหายใจและมีพาหนะในการอาศัยหรือเดินทางไปยังอวกาศ เช่น ยานอวกาศ หรือสถานีอวกาศนั่นเอง

การตั้งอาณานิคมในอวกาศ

การขยายฐานการอยู่อาศัยของมนุษย์ หรือการตั้งอาณานิคมในอวกาศเป็นอีกหนึ่งหนทางที่จะทำให้มนุษย์สามารถอยู่รอดได้ท่ามกลางภัยพิบัติบนดาวเคราะห์ต่าง ๆ และทำให้มนุษย์สามารถกระจัดกระจายไปได้ ทำให้มีโอกาสรอดชีวิตหากเกิดภัยพิบัติบนดาวเคราะห์ อย่างไรก็ตาม ประเด็นนี้ก็ยังคงเป็นที่ถกเถียงกันว่า การตั้งอาณานิคมในอวกาศจะสามารถขยายขีดความสามารถของมนุษย์และเป็นประโยชน์ต่อสังคมหรือไม่ การใช้ประโยชน์จากทรัพยากรเหล่านี้และการย้ายอุตสาหกรรมที่ก่อให้เกิดมลพิษสูงไปยังอวกาศอาจช่วยลดการปล่อยมลพิษบนโลกและนำไปสู่การค้นพบพลังงานสะอาดในที่สุด แม้ว่าบริษัทเอกชนหลายแห่งกำลังดำเนินการเพื่อให้การเดินทางไปยังอวกาศนั้นมีประสิทธิภาพมากขึ้น โดยหวังจะลดต้นทุนโดยรวมของการเดินทางในอวกาศนั้น การตั้งอาณานิคมในอวกาศนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย และยังคงมีอุปสรรคหลักได้แก่ ความท้าทายทางเทคโนโลยีและเศรษฐกิจ

เทคโนโลยีอวกาศในอนาคต

เทคโนโลยีอวกาศ หมายถึง เทคโนโลยีที่ถูกพัฒนาขึ้นเพื่อวัตถุประสงค์ในการดำเนินการหรือสนับสนุนกิจกรรมที่เกิดขึ้นเหนือเส้น Karman line โดยอยู่สูงจากพื้นโลกประมาณ 100 กิโลเมตรหรือ 62 ไมล์ ระบบภารกิจในอวกาศสามารถแบ่งได้เป็น 2 ประเภทหลัก คือ

- แบบมีมนุษย์ควบคุม (Crewed Space Missions) เช่น สถานีอวกาศนานาชาติ (International Space Statin: ISS) หรือยาน SpaceX Crew Dragon

- แบบไร้มนุษย์ (Uncrewed Space Missions) เช่น ดาวเทียมสื่อสาร ดาวเทียมนำทาง และยานสำรวจอวกาศระยะไกล

ระบบภารกิจในอวกาศมีขนาดที่หลากหลาย โดยมีตั้งแต่โครงสร้างขนาดใหญ่ เช่น สถานีอวกาศนานาชาติที่มีมวลถึง 420 ตัน ไปจนถึงดาวเทียมขนาดเล็กหรือขนาดเล็กจิ๋วที่มีน้ำหนักไม่ถึง 10 กิโลกรัม และมีขนาดประมาณก้อนขนมปังปิ้งเท่านั้น สำหรับดาวเทียมส่วนใหญ่ที่ใช้งานอยู่ในปัจจุบัน มีน้ำหนักตั้งแต่ 100 ถึง 1000 กิโลกรัม นอกจากนี้ ดาวเทียมยังสามารถแบ่งตามตำแหน่งของวงโคจรและรูปแบบการโคจร ได้แก่

-วงโคจรต่ำของโลก (Low Earth Orbit: LEO)

-วงโคจรปานกลางของโลก (Medium Earth Orbit: MEO)

-วงโคจรวงรีสูง (Highly Elliptical Orbit: HEO)

-วงโคจรค้างฟ้า (Geostationary Orbit: GEO)

ในบางครั้ง ระบบภารกิจในอวกาศยังอาจตั้งอยู่ในตำแหน่งรอบๆ จุด Lagrange point ซึ่งเป็นตำแหน่งพิเศษในอวกาศที่ยานสามารถลอยนิ่งสัมพันธ์กับวัตถุสองชิ้น เช่น โลกกับดวงจันทร์ หรือ โลกกับดวงอาทิตย์ได้อย่างมีเสถียรภาพ เทคโนโลยีอวกาศได้กลายมาเป็นอุตสาหกรรมที่มีการเติบโตอย่างมีนัยสำคัญในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา โดยมีความก้าวหน้าด้านซอฟต์แวร์และฮาร์ดแวร์ที่สามารถขับเคลื่อนเทคโนโลยีให้มีประสิทธิภาพ ยั่งยืนและมีความสำเร็จในการภารกิจอวกาศมากขึ้น อุตสาหกรรมนี้ขับเคลื่อนโดยความปรารถนาที่จะสำรวจและใช้ประโยชน์จากทรัพยากรที่มีอยู่มากมายนอกขอบเขตโลก รวมถึงความต้องการเทคโนโลยีขั้นสูง เพื่อรองรับการใช้งานที่หลากหลาย รวมถึงการโทรคมนาคม การสังเกตการณ์โลก การวิจัยทางวิทยาศาสตร์ ตลอดจนเศรษฐกิจอวกาศ

สามารถอ่านหัวข้ออื่นๆ ได้แก่